Gulsen: ‘Het mooie van het christendom vind ik: je hoeft niks’
Van kleins af aan wist Gulsen al dat God bestond, maar ze had nog nooit een kerk vanbinnen gezien. Tot een buurvrouw haar doorverwees naar de Alpha-cursus. “Op het moment dat ik met mijn Ipad in de tuin zat, brak er iets in me.”
“Ik had altijd al het idee: er is een God. Maar hoe of wat, ik had geen flauw idee. Mijn enige ervaring met geloof was een vakantie met de nonnen tijdens mijn kindertijd, omdat we thuis niet zoveel te besteden hadden. Mijn moeder zei vroeger: ‘God bestaat’, maar meer wist ze me eigenlijk niet te vertellen. Ik heb weleens een kaarsje aangestoken, maar ik durfde nooit een kerk binnen te stappen en te zeggen: hé, ik wil wat vragen. Dat leek me raar
Mijn buurvrouw is gelovig. Ik stelde haar steeds vragen: ‘Hoe zit dit en waarom dat?’ Uiteindelijk zei ze: ‘Ik denk dat je het beste een Alpha-cursus kunt volgen.’ Ik ben gaan googelen, en heb me ingeschreven.
Twee mensen in mijn directe omgeving zijn homoseksueel. Voor mij was het daarom heel belangrijk om te weten: hoe denken christenen en de Bijbel over homoseksualiteit? Daarnaast was ik ook op zoek naar een geloof waarin je niet zoveel móet. Ik wilde niet zes keer per dag op een bepaalde manier moeten bidden.
Ik kon terecht bij de Alpha-cursus en volgde hem vanwege corona online. Dat vond ik ergens wel fijn. Ik was bang om in het diepe gegooid te worden tussen allemaal gelovige mensen. Maar het voelde als thuiskomen. Tijdens de gesprekken werd me duidelijk dat het mooie van het christendom is: je hoeft niks. Je bent welkom en mag jezelf zijn.
Het eerste gebedsmoment was een keerpunt voor mij. Ik zat met mijn Ipad in de tuin, tijdens de online Alpha-cursus. Een vrouw, Heidi, vroeg me: ‘Zal ik voor je bidden?’ ‘Wat moet ik dan doen?’, vroeg ik. Ze zei: ‘Niks, sluit gewoon je ogen, je luistert gewoon. En wil je iets toevoegen, zeg het dan.’ Ik sloot mijn ogen, Heidi begon te bidden, en op dat moment brak er iets in me. Ik barstte in tranen uit, terwijl ik totaal geen emotioneel persoon ben. Op dat moment stelde ik mijn hart open. God kwam binnen en ging niet meer weg.
Ik vind het moeilijk om rust te nemen en voor gebed te gaan zitten. Maar als ik aan het koken en opruimen ben, praat ik hardop met God. Dat werkt voor mij. En als ik de kinderen naar bed breng, bidden we gezamenlijk.
Frank, mijn man, gelooft niet. Hij heeft respect voor mijn geloof en laat mij en de kinderen er heel vrij in. Hoewel het soms ook lastig kan zijn voor hem: hij werkt zes dagen per week op zondag, de enige dag dat we als gezin samen zijn, heb ik juist behoefte om me onder te dompelen in het geestelijke. Toch respecteert hij het en hij steunt ons ook. Als de kinderen meezingen in het kinderkoor, is hij van de partij. ’s Avonds bij het eten zei ons zoontje laatst: ‘Nu moet jij ook bidden, papa.’ Toen zag ik hem even ongemakkelijk kijken: moet dit? Maar hij deed het wel. Dat is echt iets waardoor ik heel veel van Frank hou. Ik merk dat hij soms denkt: daar gaan we weer, maar je hoort hem geen verkeerd woord zeggen.
Ik ga bijna elke zondag naar Proef. De kerkdiensten in de Lichtboog zijn prachtig, maar soms heb ik ook behoefte aan een kleinere, knusse setting. Met de mensen bij Proef heb ik één op één een mooie band mogen opbouwen. De drempel is net iets lager en er worden ook activiteiten voor de kinderen gedaan.
Ooit durfde ik geen kerk binnen te stappen omdat ik bang was dat mensen me raar zouden aankijken. Ik zou willen zeggen: als je aarzelt, ga ik die kerk binnen, stel daar je vragen. Juist in de kerk ben je welkom met je vragen.”
Gulsen Sluijk (31) is getrouwd met Frank (36) en moeder van Lorena (14), Vienna (8), Luna (6), Liam (3).